Lidzbark.pl
Grota pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP z 1945 r.
21 Styczeń 2015
Najstarszym miejscem w Lidzbarku jest stare grodziszcze ulokowane na wzgórzu, na wschód od Jeziora Lidzbarskiego przy dzisiejszej ul. Górka, oraz powstała przy nim osada wzdłuż dzisiejszej ul. Stare Miasto. Oficjalną datą powstania miasta przyjęto rok 1301. Dla mieszkańców powstałej osady książęta mazowieccy założyli w tym samym roku pierwszą parafię pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP. W okresie rządów krzyżackich przy tym kościele istniał Zakon Minorytów (Zakon Braci Mniejszych Św. Franciszka). Jedyną po nim pamiątką była odnaleziona piętnastowieczna urzędowa pieczęć klasztoru. Na niej obok napisu „Sigillum Gardiani Lautenburgensi. Ordinis Min.”, znajdował się wizerunek Najświętszej Marii Panny z literą „M” jako koroną. W 1606 r. parafię rozwiązano podporządkowując ją nowo powstałej parafii p.w. św. Wojciecha. W XVII w., w okresie wojen szwedzkich, budynek kościół podupadł. Po I rozbiorze Polski (16.09.1772 r. – przejęcie Lidzbarka przez Prusy) w związku z nieudaną próbą przejęcia kościoła przez ewangelików, wybudowany został nieopodal, również na Górce nowy kościół ewangelicki i dom kancelaryjny. W czasie wojen napoleońskich w kościele p.w. Wniebowzięcia NMP przetrzymywano jeńców wojennych. Pięciuset Prusaków i Rosjan, aby wydostać się ze świątyni podpaliło ją, wyrządzając nieodwracalne szkody. W 1845 r. kościół został policyjnie zamknięty, a rok później zapadła decyzja o jego rozbiórce. Jedynym śladem po dawnej świątyni jest grota p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, której poświęcenia dokonano w 1945 r. Badania archeologiczne w 2001 r. potwierdziły istnienie kościoła i cmentarzyska i na ich podstawie w roku 2013 odtworzono fundamenty świątyni.
_11zon.jpg)
